In 1994 ben ik begonnen met CSMC, toen nog ATLAS bv geheten. Jong, overmoedig en vol overtuiging dat de wereld op mij zat te wachten. Inmiddels zijn er wat jaren voorbij en is in de loop van de tijd de realiteitszin ook bij mij gekomen. Er zijn inderdaad mensen die op je te zitten te wachten, maar “de wereld” is wat te hoog gegrepen. Daarvoor is de wereld te divers en te multipluraal. En de mensen die op je zitten te wachten weten vaak niet eens (op tijd) dat je er voor ze bent.

Wat doe ik dan? Ik praat met mensen. In dialoog treden met mensen en ze proberen te laten nadenken. Nadenken over dingen des leven en dat is voor de meeste mensen niet makkelijk. Ik geef mensen waarmee ik praat aan dat de meeste mensen wel denken, maar ná-denken is toch wel een extra stap. Ga het eens bij uzelf na, hoevaak staat u echt stil over onderwerpen als relatie, kinderen, werk, gelijkwaardigheid of sociale omgang en kijkt u daar vanuit verschillende invalshoeken naar?

Yvonne en Johan zijn in mediation gegaan vanwege hun relatiebreuk en dienen afspraken te maken over omgang met hun kinderen. Ze kibbelen over de kleinste puntjes. Het kapsel van de kinderen, over wat ze moeten eten, bedtijd, enzovoort. Wanneer ik vraag wat ze hadden samen hadden afgesproken over deze zaken tijdens de relatie, kijken ze me een beetje verbaasd aan. Het antwoord was dat het eigenlijk vanzelf ging en ze daar nooit echt over spraken.

Mensen als Yvonne en Johan (de namen zijn gefingeerd) kom ik dagelijks tegen. Men gaat er vaak vanuit dat wanneer mensen uit elkaar gaan ze stoppen met communiceren, maar regelmatig deed men dat al niet tijdens de relatie. Ga je uit van relaties zoals Yvonne en Johan, dan zouden zijn al veel eerder bij mij langs hebben moeten komen voor een goed gesprek.